HOE WERKT SATURATIEMETING?
De werking berust op het principe van de fotometrie. Een lichtbron (meestal een LED) zendt een bundel licht van nauwkeurig begrensde golflengte door een lichaamsdeel (vinger, oorlel, bij dieren de tong) waarin zich een pulserend vaatbed bevindt. Deze kleine slagadertjes of arteriolen zullen een deel van het licht absorberen, afhankelijk van de kleur van het in het bloed aanwezige oxihemoglobine. Recht tegenover de lichtbron bevindt zich een detector die het passerende licht opvangt en dit omzet in een elektrisch signaal. Dit signaal wordt naar een rekeneenheid gevoerd die vaststelt welke golflengten aanwezig zijn. Het verschil tussen het uitgezonden en het opgevangen licht wordt omgerekend naar de corresponderende saturatiewaarde in het bloed, uitgedrukt in een percentage. De maximale verzadiging is 100%.
Doordat het signaal in sterkte varieert met de vulling van de slagaders kan het toestel tevens berekenen wat de frequentie van de hartslag is. Het toestel dankt zijn naam dan ook aan het meten van de pulsering en de zuurstofverzadiging: pulse-oximeter. (In Nederland veelal aangeduid als saturatiemeter)
